Dit had ik voor geen goud willen missen

Een dagboek van tante Anneke die onlangs een dagje mee ging op de wagen met haar broer Theo

Maandag 11 oktober
Vannacht logeerde ik bij Theo en Marijke.
Het is bijna half 5 als Theo en ik opstaan. Buiten is het nog donker.
Ons ontbijt staat klaar; bordje havermout, kopje thee en de deur uit. 
Deze dag mag ik met mijn jongste broer mee in de Scania!
Vol verwachting klopt mijn hart…

Als we omstreeks kwart over 5 op het bedrijf in Heerenveen aankomen is het daar nog rustig. Af en toe komt er een collega chauffeur het terrein op. Tussen de lange rijen vrachtauto’s draait al een motor om even later te vertrekken. Theo zoekt zijn wagen, nummer 232. Daar wordt de enorme trailer aan gekoppeld. Een collega chauffeur maakt even een praatje. Theo vertelt dat hij vandaag een bijrijder heeft, zijn zuster.

Alles wat ik om mij heen zie op dit grote bedrijf waarvan pake Jouke, ús heit en broer Jouke de grondleggers zijn vind ik opwindend en spannend.

De cabine is het comfortabel en schoon. Er zijn 2 bedden, een boven en een onder, een soort van koelkast, koffiezetapparaat. Theo legt alles uit, over de boardcomputer, over rij- en pauze tijden. Hij houdt van vaste tijden voor eten en drinken, dat bevalt hem het beste. Zijn wandelschoenen staan onder de bijrijdersstoel. Want soms woont hij drie dagen in de cabine en dan wil hij na het werk wel een uurtje naar buiten. Ook badslippers voor in de douche. Hij houdt van hygiëne.

Ik zit vorstelijk en heb een prachtig uitzicht. We rijden naar Drenthe, eerste bestemming is Odoorn. Als we daar aankomen schemert het nog. Het grote dekkleed, een soort tentdoek maar dan veel steviger, wordt als een gordijn opengeschoven. De kooi aap wordt losgekoppeld en Theo laadt de materialen erop en rijdt ermee naar de klant. Dit doet hij vandaag 5 keer  ( Van der Werff heeft in de Benelux de grootste vloot voor transport met kooi aap.) Wat een prachtige uitvinding! Ik moet denken aan ús heit, wat heeft die lieve man veel moeten sjouwen en zwoegen. Ik kijk mijn ogen uit, hoe de kooi aap weer wordt bevestigd, hoe Theo de trailer weer zorgvuldig dichtmaakt. Alles doet hij grondig en weloverwogen.

Bijna ongemerkt zijn we de grens over gereden. We zijn in Duitsland en het is mooi weer geworden. Dit wordt een levering bij een particulier. Theo belt aan en spreekt een mooi mondje Duits. Ik wist niet dat hij dat ook kon.

Als we een partijtje deuren bij een klant hebben gebracht, waar alles op slot zit en die geen gehoor geeft, maakt Theo even een foto van de materialen op de plek waar hij ze heeft geplaatst. Hij neemt geen enkel risico, zorgt ervoor dat hij alle opdrachten grondig en correct uitvoert. Onderweg belt hij met de volgende klant. Dan zegt hij gewoon; ‘met Theo‘ alsof hij en de klant elkaar kennen, wat meestal niet zo is, maar het gesprek is meteen gemoedelijk. Zo maakt hij zijn werk aangenaam.

We rijden weer terug naar ons landje om te lossen bij een groot kantoor in aanbouw in Hoogeveen.

Wat is Drenthe prachtig. Ik heb er deze zomer nog vele kilometers gefietst. Omdat je in de vrachtauto zo hoog zit, heb je de hele dag een panorama-zicht over het landschap dat voorbij glijdt. Het weer werkt heel goed mee, wolkenpartijen, stukken blauw ertussen. Soms een dreigende lucht en even een paar spetters. Meerijden in de vrachtauto is heel relaxed. Het is geruisloos en het voelt veilig. Maar vooral gezellig! We praten over van alles, over onderwerpen die ons beiden erg bezig houden zoals het grote verschil tussen arm en rijk. Als transportchauffeur kom je dat dagelijks uitgebreid tegen. Zoals al die Oost-Europese chauffeurs die hier in hun cabines wekenlang op parkeerplaatsen overnachten, slechte lonen en arbeidsomstandigheden enz.

Als het tijd is voor driekwartier pauze is kruipt Theo in het onderste bed. Ik doe een dutje in de stoel. Het wordt een hazenslaapje. Dan weer ‘en route’.

Er komen nog twee adressen. In Steenwijk wordt een nieuwe wijk aangelegd, echter niet met rijtjeshuizen of sociale woningbouw. Er staan nu op grote afstand van elkaar nieuwe villa’s en er zijn nog diverse kavels te koop of ‘in optie’. Deze plek voelt een beetje buitenlands, het is heel weids, maar toch ook weer niet, want Bootsma uit Oosterwierum is hier ook aan het bouwen.

Na het lossen moet hier in Steenwijk een andere trailer achter de truck. We komen op een megagroot bedrijf waar buizen worden gemaakt. Tot mijn verbazing staat hier een rij VanderWerff trailers! Het loskoppelen van onze trailer en de volgende trailer eraan vastmaken is zo gepiept.

Laatste adres: Dronten.  Dit is een nieuwbouwwijk waar je nog geen bewoners ziet. Theo heeft de klant gevonden en ineens hoor ik hem Engels praten. Dat schudt hij dus ook uit z’n mouw. Wat moet een chauffeur toch veelzijdig zijn! De mannen zijn Bulgaren (of waren het Roemenen) Heel aardige kerels, dus zij wilden wel even een foto van ons maken.

Deze dag begon heel vroeg, nu is het 16.00 uur. Hier stopt mijn avontuur. Theo zet mij voor het nieuwe station af met deze mooie, kolossale wagen van 16 meter lang.

Als VanderWerff logistics allemaal zulke fantastische chauffeurs heeft, die hun werk zo zorgvuldig en correct doen dan kunnen ze tevreden zijn want  het personeel is het kapitaal van een bedrijf toch?!

Dit was een zeldzaam mooie dag vol boeiende gesprekken en vooral Theo zijn heerlijke humor.

Bedankt lieve broer.

Anneke